“Wij zijn Hvv RAS” is een rubriek op de site, waarvan ik hoop dat er nog veel afleveringen zullen volgen. De rubriek laat zien welke 26 teams en begeleiding onze vereniging zo bijzonder maken.
Na van te voren te hebben gecheckt of ik met de huidige coronamaatregelingen nog wel welkom ben op het RAS-terrein, ga ik in alle vroegte een thuiswedstrijd om 9.45 uur bekijken. Bij de poort wordt me een polsbandje omgedaan; Overal toegang. De club probeert zo goed mogelijk conform de maatregelen te werken. De bezoekers accepteren het gelaten.
Het elftal:
De Jo 8-1 speelt in de 2e klasse (2e fase) 05. Het zijn onze jongste voetballers. Het team bestaat uit 9 kinderen. De jongens trainen twee keer in de week vooral op de basishandelingen, als aannemen en passen, combineren e.d. De wedstrijdresultaten zijn wisselend, 9 wedstrijden, 4 gewonnen en 1 gelijk. Opvallend is een Engels sprekende jongen in de groep. Hij komt uit Zuid Afrika en woont nu 3 maanden in Nederland.
De trainer/coach:
Het is puur toeval dat ik bij de poort de trainer van het elftal tref. Het is Joel Nforbin, een van de backs van de Jo19. Joel doet dit als stage voor zijn MBO-opleiding “sport en bewegen”. Hij heeft als werkbegeleider Jonas, zijn eigen trainer toegewezen gekregen en samen begeleiden ze dus dit team. Voor de wedstrijd zijn ze vooral met elkaar in gesprek over de taakverdeling. Jonas neemt de rol van wedstrijdbegeleider op zich. Soms roept hij iets naar Joel, zoals “wakker worden”, helaas ontging me wat er aan vooraf ging. Het is duidelijk dat Jonas ook deze taak serieus neemt; tijdens de pauzes praat hij regelmatig met Joel, gaat in op wat hij van hem verwacht en voorziet hem van feedback.
De wedstrijd:
Er wordt 4 keer 10 minuten gespeeld, op een kwart veld. Waarom dit moet weet ik niet. Ik vind het zelfs jammer, want net als er wat ritme in de wedstrijd zit moet er weer 5 minuten gepauzeerd worden. Het is ook verwarrend voor de jongens; bij de tweede pauze, RAS staat met 1-2 achter is een jochie heel verdrietig. Hij gaat in de hoek van het veld zitten treuren omdat hij denkt dat het afgelopen is en ze verloren hebben. Joel moet op het fanatieke mannetje inpraten om hem bewust te maken van dat ze pas halverwege de wedstrijd zijn. Eenmaal ingedaald, staat hij op en probeert alsnog het tij te keren in de resterende speeltijd.
Tijdens de wedstrijd valt me een vader op die soms zijn zoon op rustige manier aanmoedigt. In 1 van de pauzes maak ik een praatje met hem. Hij heet Emiel, is drie maanden geleden naar Nederland gekomen om als docent economie les te gaan geven op de internationale school in Kijkduin. Hoewel hij zelf rugby en cricket als favoriete sporten in Zuid Afrika beoefende, gaf zijn zoontje aan liever op voetbal te willen. In schitterend Zuid Afrikaans, wat lijkt op het Nederlands, vertelt hij dat het voor blanken tegenwoordig niet makkelijk is om “goed” te leven in Zuid Afrika. Een soort omgedraaid hier, maar dan anders, omdat ik wil blijven geloven dat in Nederland de meerderheid dat anders wil.
Het blijft tussen de pauzes door leuk om de jochies te volgen. Sommige laten zich afleiden en staan een seconde of tien iets anders te bekijken, buiten het veld.
Anderen willen steeds de bal, staan omringd door tegenstanders te zwaaien naar de keeper als hij de bal gaat uittrappen. Er zijn er met richtingsgevoel, zij nemen steeds de kortste weg naar het doel, maar er zijn er ook die de bal zodanig naar elkaar spelen dat het direct leidt tot een kans voor de tegenpartij.
Remo, de tegenstander van vandaag, beschikt over zeker twee jochies die de wedstrijd bepalen. Ze vallen op door hun techniek en balvaardigheid en RAS lijkt hiervan onder de indruk. Met name 1 van de twee steekt met alle gemak regelmatig het veld over, gevolgd door prima schoten op de goal.
De doelman van RAS doet wat hij kan, toont lef door in een wirwar van spelers naar de bal te duiken, maar kan niet voorkomen dat de einduitslag 2-6 is. En wederom is het fanatieke spelertje van RAS ontroostbaar. Teleurgesteld loopt hij richting kantine waardoor hij de penalty’s na de wedstrijd mist.
Conclusie:
Het was een plezier om er bij te zijn. Op de eerste plaats voelt het als een warm bad als ik weer eenmaal die poort bij RAS door ben. Alle vrijwilligers in hun herkenbare rol, de verhalen die uitgewisseld worden, de zorg dat alles goed loopt, bij vlagen goed voetbal, de weer winnende oud vedetten van het 6e en de reacties op de rubriek, vaak ongevraagd.
En dan die kleintjes. Het is goed om te weten dat ze niet allemaal zitten te gamen of met hun telefoontje in de weer zijn. Bij Hvv RAS wordt nog primair genoten van het buiten sporten, te bewegen met en rond een bal, competitief te zijn, te winnen of te verliezen, altijd samen. Het is zo belangrijk voor de ontwikkeling. Ik herinner me al mijn trainers en coaches van vroeger en vooral hun gedrag. Waarschijnlijk was dat de reden dat niemand het raar vond dat een van de spelertjes “meester” riep, toen hij trainers Jonas of Joel bedoelde.
Joost Bochem.
Achter Jonas en Joel (trainers)
Jayden, Mo, Rajveer, Tamer, Guilaame, Ibrahim, Yuan, Gyvanni. Anas ontbreekt, was net te laat voor de foto.
